Czuli przewodnicy / Czułe przewodniczki – Jakub Skurtys „Poezje końca świata”

Poezje końca świata

Koniec świata – począwszy od zmierzchu wielkich narracji i metafory końca historii z lat 90., przez szóste wielkie wymieranie i sąsiadujące z nim lęki milenarystyczne, aż po towarzyszącą nam katastrofę klimatyczną – to jedna z najmodniejszych dziś kategorii światowej humanistyki (ostatnio u nas m.in.: „Ostatni ludzie” Macieja Jakubowiaka i „Pamiętnik z końca świata (jak znamy)” Patryka Szaja). Problem schyłkowości naszej epoki, bycia na granicy lub domykania się jakiegoś etapu dziejów ludzkości na różne sposoby przewija się przez teksty kultury, w tym oczywiście również przez najnowszą poezję, którą temat ten zdaje się szczególnie zajmować. Korzysta ona przy okazji z przeróżnych historycznych konwencji, od apokaliptyki i proroctw, przez estetyki katastrofistyczne (literackie i filmowe) oraz groteskę, aż po wyobrażanie sobie końca/końców w postaci futurologicznych scenariuszy.

Chciałbym – podsuwając kilka ważnych dla współczesnej filozofii i ekologii pojęć, ale też podrzucając gorąco dyskutowane obecnie tomy – żebyśmy wspólnie przeczytali (usłyszeli, zobaczyli) garść takich współczesnych wierszy i zastanowili się, w jaki sposób literatura radzi sobie z tym, co potencjalnie niewyobrażalne. Na warsztacie znajdą się wiersze poetów i poetek, m.in: Anny Adamowicz, Radka Jurczaka, Magłosi Lebdy, Szymona Szwarca i Patryka Kosendy.

Jakub Skurtys – krytyk literacki, literaturoznawca, doktor nauk hum., pracuje na Uniwersytecie Wrocławskim; autor książek o poezji najnowszej „Wspólny mianownik” (2020) oraz „Wiersz… i cała reszta” (2021), redaktor kilku wyborów wierszy (Agnieszki Wolny-Hamkało, Jarosława Markiewicza, ostatnio Cezarego Domarusa), współprowadzący „Połów. Poetyckie debiuty” w Biurze Literackim; członek redakcji internetowego magazynu „Zakład”.